Prachtig geillustreerd door Raven Avana.  Geschikt voor kinderen vanaf 6 jaar.

De boeken zullen naar verwachting medio oktober verzendgereed zijn. 

Zodra ik uit het bos kwam en de kloof was gepasseerd, zag ik een pad slingerend door de wei. Aan het einde lag een klein houten huis, een grote vlag ernaast. De Zwitserse vlag. Het uitzicht op de bergketen was schitterend, maar ik kon er niet van genieten. Het was die middag de derde keer dat ik over dit pad liep. Drie keer langs het groepje geiten en geen van de geiten kon mij vertellen waar jij bent.

Iedere keer werd mijn hart zwaarder. Ach, hoe graag was ik gaan zitten bij de beek, had ik toegegeven aan mijn wanhoop. Ik miste jou, ik miste jou verschrikkelijk. Wij waren vanmorgen samen vertrokken. Wij hadden samen over het dal uitgekeken, daar bij het bankje. Jij lag aan mijn voeten. Moe en tevreden. En toen gebeurde het. Een man passeerde ons. Een man met een grote hond aan zijn zijde.

Ik riep jou, één keer, twee keer. Je luisterde niet. Roepen had geen zin meer. Hopen op je terugkomst nog wel, maar hoe lang kon ik blijven hopen? Ik wachtte terwijl de nevels uit het dal steeds hoger stegen, mij omhulden, mij het zicht benamen.

Waar was jij? Waar kon je zijn? Misschien via een andere route terug naar huis? Dat eerst maar proberen. Nu voor de derde keer terug over de kloof langs het bankje waar wij zaten toen we nog samen waren. Oh mijn hond! Nooit voelt een mens zich meer verloren dan wanneer hij zoekt, roept en hoopt op zijn hond, maar hem niet vindt.

En dan, komend uit flarden nevels zie ik plotseling jou. Eerst niet meer dan een vaag beeld, maar toch herkenbaar uit duizenden honden, die ene hond. Jij! Je komt naar mij toe, niet gehaast, niet verbaasd mij daar te zien. Alles wat ik had willen zeggen, is overbodig. Geen woorden zijn nodig om duidelijk te maken wat ik voel. Samen lopen wij terug, terug naar huis. Samen. Heel zachtjes herhaal ik het woord. Je kijkt mij aan. Dan is ook dit woord niet meer nodig om te vertellen wat wij beide weten.

De laatste meters, de man stond naast ons, een vraag in zijn ogen. "Mijn hond", stamelde ik, "wij hebben de gondel gemist, maar hij is te klein om nog uren en uren te lopen". Ach, mijn hond. Ik kon niet meer, ik haspelde, ik hakkelde, ik snikte.

Een blik, een glimlach, de man wees op zijn rugzak. "Kom maar hier kleine hond, dan skiën wij samen naar beneden waar jij en ik op jouw baasje zullen wachten".

Mijn hart danste, mijn voeten zweefden. Met een hond aan je zijde is er altijd een vriend die je helpt wanneer jij niet meer verder kunt.

(Uit: "Wanneer jij er niet geweest was")

Vier korte, dikke poten. Een staart, een lieve kop, daartussen een mollig lijf met ergens in dat lijf een blaas die altijd vol is. Te vol, voor een hondje van nog geen vier maanden. Daarom lig je naast mij, in je eigen bedje.

Ik word wakker door een geschuifel in de kamer. Het is nog geen drie uur. Met één sprong heb ik een jas aan, voeten in sandalen, samen naar buiten. Nog net op tijd.

Ik kijk verwonderd om mij heen. Wat gister groen, grijs of bruin was, is nu egaal wit. Alles is bedekt onder een dikke, witte laag sneeuw. Het knispert en kraakt onder mijn stappen. Ik voel de kou aan mijn blote voeten, maar ik zie ook, boven mij, een overweldigend mooie sterrenhemel. Wij lopen naast elkaar naar boven, de berg op. Het is te mooi om nu al weer terug naar huis te gaan..

Jij hobbelt tevreden naast mij. Jij licht en ritmisch, mijn stappen dof. Het geluid van de sneeuw. Jij voelt meer nog dan ik de stilte, tastbaar aanwezig. Het omhult ons in een nieuwe intimiteit. Spontaan komen mij lang vergeten zinnen in herinnering, zinnetjes die ik zachtjes prevel. Heel zachtjes om deze wonderlijk mooie stilte niet te verbreken. Een stilte die ons omgeeft. Een stilte die vesterkt wordt door de enkele vlokken die plof-plof van de takken op de grond vallen.

“Unter diesem Sterrenhimmel muss ein guter Vater wohnen”. Je kijkt mij vragend aan. Je begrijpt de woorden niet, maar je verstaat ze wel. Jij denkt aan de sporen die jij ziet, maar ik niet. De sporen van de hazen, de reeën en de vogels in de sneeuw, van de vele knaagdieren onder de sneeuw. Elk spoor is voor jou een verhaal uit een boek dat je altijd bij je draagt.

Voordat ik de voordeur open, kijk ik om. In het licht van de maan zie ik een slingerend pad naar boven met naast elkaar grote voetstappen, kleine pootjes en voor mijn oog onzichtbare vele sporen die elk een eigen verhaal vertellen.

Uit: "Het hondje van hun jeugd"

Bob ging voor hem zitten, legde een poot op zijn knie. Zijn blik zei: ik weet wat je voelt, ik begrijp je.

Je neus weet dat zij komen, ver voordat ik dit weet en ver voordat wij de koeien zien. Dan horen wij dravende poten op de weg, deze dag zoals iedere dag. Het geluid van de bellen. De geur van koe, warmte, mest, stro vult de lucht. Jouw kop gaat omhoog, je wacht op Appie, de kleine Appenzeller van de boerderij hier verder op.

Achter de laatste rij koeien komt hij, neus tegen de achterpoten van de laatste koe. Met rust en precisie loodst Appie de kudde over de weg, langs ons huis. Een korte blik van Appie ontmoet jouw blik. Wat zeggen jullie tegen elkaar? Eén seconde is genoeg voor veel woorden.

Je kijkt toe, maar niet lang. Je gaat mee in het ritme van de koeien, je herkent in Appie hetgeen je bent. Je moet mee met de roep van de Sennenhond, met de ritmische draf van de poten, Je bent nog toeschouwer, maar niet lang meer. Een koe dreigt te ontsnappen. De koe maakt zich los uit de rij, draaft een tuin in. Jouw neus, jouw lijf, jouw instinct doet wat geen mens jou heeft kunnen leren. Je brengt de koe terug in de kudde, draagt hem over aan Appie. Samenwerken is voor jou samen met een ander doen wat nodig is. Ieder doet zijn deel, het totaal telt. Je geniet van het ritme, het samen werken. Je weet wat daarvoor nodig is. Mij heb je niet nodig. Daarom laat ik je gaan.

Samen met Appie breng je de koeien door het open hek naar de wei. Het hek wordt gesloten door de man die nu achteraan loopt, sloffend, het werk is volbracht. Samen met Appie loop je terug, zij aan zij. Tot jouw huis. Daar vind je mij. Ik zie je blik. Ik begrijp je gevoel. Het is goed zoals het is. Morgen ben je weer Sennenhond, nu ben je enkel weer mijn Goos..

denk jij dat
ik eens groter word,
zo groot misschien
als jij?

zou het niet veel
fijner zijn als wij
samen spelen konden,
ik en jij?

oh Bram, jij bent meer
dan groot genoeg, er is
voor mij geen groter vriend
dan jij