De laatste meters, de man stond naast ons, een vraag in zijn ogen. Mijn hond, stamelde ik, wij hebben de gondel gemist, maar hij is te klein om nog uren en uren te lopen. Ach, mijn hond. Ik kon niet meer, ik haspelde, ik hakkelde, ik snikte.

Een blik, een glimlach, de man wees op zijn rugzak. Kom maar hier kleine hond, zei hij, dan skiën wij samen naar beneden waar jij en ik op jouw baasje zullen wachten.

Mijn hart danste, mijn voeten zweefden. Met een hond aan je zijde is er altijd een vriend die je helpt wanneer jij niet meer verder kunt.

(Uit: "Wanneer jij er niet geweest was")

Vier korte, dikke poten. Een staart, een lieve kop, daartussen een mollig lijf met ergens in dat lijf een blaas die altijd vol is. Te vol, voor een hondje van nog geen vier maanden. Daarom lig je naast mij, in je eigen bedje.

Ik word wakker door een geschuifel in de kamer. Het is nog geen drie uur. Met één sprong heb ik een jas aan, voeten in sandalen, samen naar buiten. Nog net op tijd.

Ik kijk verwonderd om mij heen. Wat gister groen, grijs of bruin was, is nu egaal wit. Alles is bedekt onder een dikke, witte laag sneeuw. Het knispert en kraakt onder mijn stappen. Ik voel de kou aan mijn blote voeten, maar ik zie ook, boven mij, een overweldigend mooie sterrenhemel. Wij lopen naast elkaar naar boven, de berg op. Het is te mooi om nu al weer terug naar huis te gaan..

Jij hobbelt tevreden naast mij. Jij licht en ritmisch, mijn stappen dof. Het geluid van de sneeuw. Jij voelt meer nog dan ik de stilte, tastbaar aanwezig. Het omhult ons in een nieuwe intimiteit. Spontaan komen mij lang vergeten zinnen in herinnering, zinnetjes die ik zachtjes prevel. Heel zachtjes om deze wonderlijk mooie stilte niet te verbreken. Een stilte die ons omgeeft. Een stilte die vesterkt wordt door de enkele vlokken plof-plof van de takken op de grond.

“Unter diesem Sterrenhimmel muss ein guter Vater wohnen”. Je kijkt mij vragend aan. Je begrijpt de woorden niet, maar je verstaat ze wel. Jij denkt aan de sporen die jij, maar ik niet, ziet,. De sporen van de hazen, de reeën en de vogels in de sneeuw, van de vele knaagdieren onder de sneeuw. Elk spoor is voor jou een verhaal uit een boek dat je altijd bij je draagt.

Voordat ik de voordeur open, kijk ik om. In het licht van de maan zie ik een slingerend pad naar boven met naast elkaar grote voetstappen, kleine pootjes en voor mijn oog onzichtbare vele sporen die elk een eigen verhaal vertellen.

Uit: "Het hondje van hun jeugd"

Bob ging voor hem zitten, legde een poot op zijn knie. Zijn blik zei: ik weet wat je voelt, ik begrijp je.

Je neus weet dat zij komen, ver voordat ik dit weet en ver voordat wij de koeien zien. Dan horen wij dravende poten op de weg, deze dag zoals iedere dag. Het geluid van de bellen. De geur van koe, warmte, mest, stro vult de lucht. Jouw kop gaat omhoog, je wacht op Appie, de kleine Appenzeller van de boerderij hier verder op.

Achter de laatste rij koeien komt hij, neus tegen de achterpoten van de laatste koe. Met rust en precisie loodst Appie de kudde over de weg, langs ons huis. Een korte blik van Appie ontmoet jouw blik. Wat zeggen jullie tegen elkaar? Eén seconde is genoeg voor veel woorden.

Je kijkt toe, maar niet lang. Je gaat mee in het ritme van de koeien, je herkent in Appie hetgeen je bent. Je moet mee met de roep van de Sennenhond, met de ritmische draf van de poten, Je bent nog toeschouwer, maar niet lang meer. Een koe dreigt te ontsnappen. De koe maakt zich los uit de rij, draaft een tuin in. Jouw neus, jouw lijf, jouw instinct doet wat geen mens jou heeft kunnen leren. Je brengt de koe terug in de kudde, draagt hem over aan Appie. Samenwerken is voor jou samen met een ander doen wat nodig is. Ieder doet zijn deel, het totaal telt. Je geniet van het ritme, het samen werken. Je weet wat daarvoor nodig is. Mij heb je niet nodig. Daarom laat ik je gaan.

Samen met Appie breng je de koeien door het open hek naar de wei. Het hek wordt gesloten door de man die nu achteraan loopt, sloffend, het werk is volbracht. Samen met Appie loop je terug, zij aan zij. Tot jouw huis. Daar vind je mij. Ik zie je blik. Ik begrijp je gevoel. Het is goed zoals het is. Morgen ben je weer Sennenhond, nu ben je enkel weer mijn Goos..