Het verhaal van de nevel

Zodra ik uit het bos kwam en de kloof was gepasseerd, zag k een pad slingerend door de wei. Aan het einde lag een klein houten huis, een grote vlag ernaast. De Zwitserse vlag. Het uitzicht op de bergteken was schitterend, maar ik kon er niet van genieten. Het was die middag de derde keer dat ik over dit pad liep. Drie keer langs het groepje geiten en geen van de geiten kan mij vertellen waar jij bent.

Iedere keer werd mijn hart zwaarder. Ach, hoe graag was ik gaan zitten bij de beek, had ik toegegeven aan mijn wanhoopt. Ik miste jou, ik miste jou verschrikkelijk. Wij waren vanmorgen samen vertrokken. Wij hadden samen over het dal uitgekeken, daar bij het bankje. Jij lag aan mijn voeten. Moe en tevreden. En toen gebeurde het. Een man passeerde ons. Een man met een grote hond aan zijn zijde.

Ik riep jou, één keer, twee keer. Je luisterde niet. Roepen had geen zin meer. Hopen op je terugkomst nog wel, maar hoe lang kon ik blijven hopen? Ik wachtte terwijl de nevels uit het dal steeds hoger stegen, mij omhulden, mij het zicht benamen.

Waar was jij? Waar kom je zijn? Misschien via een andere route terug naar huis? Dat eerst maar proberen. Nu voor de derde keer over de kloof langs het bankje waar wij zaten toen we nog samen waren. Oh mijn hond! Nooit voelt een mens zich meer verloren dan wanneer hij zoekt, roept en hoopt op zijn hond, maar hem niet vindt.

En dan, komend uit flarden nevels zie ik plotseling jou. Eerst niet meer dan een vaag beeld, maar toch herkenbaar uit duizenden honden, die ene hond. Jij! Je komt naar mij toe, niet gehaast, niet verbaasd mij daar te zien. Alles wat ik had willen zeggen, is overbodig. Geen woorden zijn nodig om duidelijk te maken wat ik voel. Samen lopen wij terug, terug naar huis. Samen. Heel zachtjes herhaal ik het woord. Je kijkt mij aan. Dan is ook dit woord niet meer nodig om te vertellen wat wij beide weten.

---