Het geluid van sneeuw

Vier korte, dikke poten. Een staart, een lieve kop, daartussen een mollig lijf met ergens in dat lijf een blaas die altijd vol is. Te vol, voor een hondje van nog geen vier maanden. Daarom lig je naast mij, in je eigen bedje.

Ik word wakker door een geschuifel in de kamer. Het is nog geen drie uur. Met één sprong heb ik een jas aan, voeten in sandalen, samen naar buiten. Nog net op tijd.

Ik kijk verwonderd om mij heen. Wat gister groen, grijs of bruin was, is nu egaal wit. Alles is bedekt onder een dikke, witte laag sneeuw. Het knispert en kraakt onder mijn stappen. Ik voel de kou aan mijn blote voeten, maar ik zie ook, boven mij, een overweldigend mooie sterrenhemel. Wij lopen naast elkaar naar boven, de berg op. Het is te mooi om nu al weer terug naar huis te gaan..

Jij hobbelt tevreden naast mij. Jij licht en ritmisch, mijn stappen dof. Het geluid van de sneeuw. Jij voelt meer nog dan ik de stilte, tastbaar aanwezig. Het omhult ons in een nieuwe intimiteit. Spontaan komen mij lang vergeten zinnen in herinnering, zinnetjes die ik zachtjes prevel. Heel zachtjes om deze wonderlijk mooie stilte niet te verbreken. Een stilte die ons omgeeft. Een stilte die vesterkt wordt door de enkele vlokken plof-plof van de takken op de grond.

“Unter diesem Sterrenhimmel muss ein guter Vater wohnen”. Je kijkt mij vragend aan. Je begrijpt de woorden niet, maar je verstaat ze wel. Jij denkt aan de sporen die jij, maar ik niet, ziet,. De sporen van de hazen, de reeën en de vogels in de sneeuw, van de vele knaagdieren onder de sneeuw. Elk spoor is voor jou een verhaal uit een boek dat je altijd bij je draagt.

Voordat ik de voordeur open, kijk ik om. In het licht van de maan zie ik een slingerend pad naar boven met naast elkaar grote voetstappen, kleine pootjes en voor mijn oog onzichtbare vele sporen die elk een eigen verhaal vertellen.

---