De warmte van Bella

Het is lente, bijna zomer. De stal naast ons huis is verlaten. De koeien staan nu hoog op de alp, de hele zomer lang. Even kijken, Goos de stal in? Je kijkt mij aan. Je aarzelt. Ga je met mij mee?, vragen je ogen. Als je dat fijn vindt, ga ik met je mee.

Het is donker in de stal. In de hoeken ritselt een dier. Wij zien nog net een staartje dat wegglipt. Ik kijk naar de ruimte voor de koeien, de zes voerbakken, ieder zijn eigen voerbak. Maar nu is het leeg en kaal.. Het voelt verlaten. Jij kijkt naar mij, zullen wij weer gaan? Wij stappen naar buiten, de zon verblindt ons. Het voelt goed om weer buiten te zijn.

Dan op een dag hoor ik jou op weg naar de stal piepen, je versnelt je pas. Ik kan je niet bijhouden. Je rent voor mij uit. Jij bent mij vergeten. Het is de geur die jou trekt. Pas dan zie ik wat jij al wist: een varken, een rond, roze, gul, warm varken. Het ruikt naar zon en stro. Het varken holt naar de omheining., naar jou toe

Zij steekt haar lange, roze snuit door de spijlen en vindt jou. Zo simpel kan een liefdesverklaring zijn. Zo simpel wordt liefde beantwoord.

Ik vertel jou over de laatste dag, de laatste dag voor het vertrek dat nu heel nabij is, de laatste keer dat jij Bella zult zien. Bella behoort tot jouw leven, jij neemt haar mee, haar gulle warmt, de herinnering aan haar grote roze snuit, aan al dat zacht en lief is, aan haar ongeremde natte knuffels op jouw grote hondenkop.

Wanneer wij nu in gedachten langs de stal lopen, zie ik jouw glimlach, ik zie ook Bella. Lieve, warme, zachte Bella, de gulle liefde van jouw jeugd. 

---