De klank van galop

Je neus weet dat zij komen, ver voordat ik dit weet en ver voordat wij de koeien zien. Dan horen wij dravende poten op de weg, deze dag zoals iedere dag. Het geluid van de bellen. De geur van koe, warmte, mest, stro vult de lucht. Jouw kop gaat omhoog, je wacht op Appie, de kleine Appenzeller van de boerderij hier verder op.

Achter de laatste rij koeien komt hij, neus tegen de achterpoten van de laatste koe. Met rust en precisie loodst Appie de kudde over de weg, langs ons huis. Een korte blik van Appie ontmoet jouw blik. Wat zeggen jullie tegen elkaar? Eén seconde is genoeg voor veel woorden.

Je kijkt toe, maar niet lang. Je gaat mee in het ritme van de koeien, je herkent in Appie hetgeen je bent. Je moet mee met de roep van de Sennenhond, met de ritmische draf van de poten, Je bent nog toeschouwer, maar niet lang meer. Een koe dreigt te ontsnappen. De koe maakt zich los uit de rij, draaft een tuin in. Jouw neus, jouw lijf, jouw instinct doet wat geen mens jou heeft kunnen leren. Je brengt de koe terug in de kudde, draagt hem over aan Appie. Samenwerken is voor jou samen met een ander doen wat nodig is. Ieder doet zijn deel, het totaal telt. Je geniet van het ritme, het samen werken. Je weet wat daarvoor nodig is. Mij heb je niet nodig. Daarom laat ik je gaan.

Samen met Appie breng je de koeien door het open hek naar de wei. Het hek wordt gesloten door de man die nu achteraan loopt, sloffend, het werk is volbracht. Samen met Appie loop je terug, zij aan zij. Tot jouw huis. Daar vind je mij. Ik zie je blik. Ik begrijp je gevoel. Het is goed zoals het is. Morgen ben je weer Sennenhond, nu ben je enkel weer mijn Goos..

---