Van ongevormde klei naar een illustratie met een verhaal, sfeer en gevoel: hoe gaat dat eigenlijk?
Het meisje en haar hond
Ik kwam het meisje midden op een bospad tegen. Een meisje van een jaar of tien. Met grote, donkere krullen en een gezichtje nat van de tranen. In haar armen droeg zij een hondje. Stamelend, in brokstukken, vertelde zij wat er gebeurd was. Zij was aan het wandelen, toen was zij de weg kwijt geraakt. Zij had tegen het hondje gezegd, wij gaan naar huis, enkel om zichzelf moed in te spreken.
Toen gebeurde het. Het hondje schoot weg, dwars over de autoweg die langs het bos liep, net toen een auto passeerde. Zij vond haar hondje, liggend op het asfalt, jankend van de pijn. Lopen kon hij niet meer. Dus droeg zij hem en zo liepen zij nu al de hele middag. Waarheen? Dat wist zij ook niet.
Kom, zei ik, we lopen naar het dorp, daar vinden we zeker een dierenarts. Het komt allemaal goed. Ik voelde mij minder zeker dan ik deed voorkomen, maar het was nu geen goed moment om te gaan twijfelen. Dus gingen wij samen op weg.
[....]
Ik kwam het meisje midden op een bospad tegen. Een meisje van een jaar of tien. Met grote, donkere krullen en een gezichtje nat van de tranen. In haar armen droeg zij een hondje. Stamelend, in brokstukken, vertelde zij wat er gebeurd was. Zij was aan het wandelen, toen was zij de weg kwijt geraakt. Zij had tegen het hondje gezegd, wij gaan naar huis, enkel om zichzelf moed in te spreken.
Toen gebeurde het. Het hondje schoot weg, dwars over de autoweg die langs het bos liep, net toen een auto passeerde. Zij vond haar hondje, liggend op het asfalt, jankend van de pijn. Lopen kon hij niet meer. Dus droeg zij hem en zo liepen zij nu al de hele middag. Waarheen? Dat wist zij ook niet.
Kom, zei ik, we lopen naar het dorp, daar vinden we zeker een dierenarts. Het komt allemaal goed. Ik voelde mij minder zeker dan ik deed voorkomen, maar het was nu geen goed moment om te gaan twijfelen. Dus gingen wij samen op weg.
[....]